เงาพิศวง ณ ตรอก รับซื้อรถยนต์

บ้านของหนูอยู่ริมคลองเล็ก ๆ ที่ไหลเอื่อย ท้ายหมู่บ้านติดกับป่าโปร่ง และมีเพิงสังกะสีเก่า ๆ ที่ลุงบุญมาเปิดกิจการใหม่เอี่ยมที่ไม่เหมือนใคร นั่นคือ 'รับซื้อรถยนต์' เป็นคำที่เราไม่เคยได้ยินบ่อยนัก รถยนต์เป็นของใหม่ พวกมันส่งเสียงดัง พ่นควันเหม็น แต่ก็ดูวิเศษนักหนา ลุงบุญใจดี แต่ตั้งแต่มีรถยนต์มาจอดที่เพิงของเขา ลุงบุญก็ดูแปลกไป ไม่ใช่แค่ลุงบุญหรอก ทุกอย่างรอบตัวดูจะแปลกไปด้วย

เสียงครางจากเหล็กไร้วิญญาณ

กลางดึก บางคืนที่ดวงจันทร์กลมโต หนูมักจะได้ยินเสียงแปลก ๆ ลอยมาตามลม ไม่ใช่เสียงหมาหอน ไม่ใช่เสียงกบเขียด แต่เป็นเสียงครางอื้ออึง เหมือนเครื่องจักรที่พยายามจะหายใจ บางทีก็เหมือนเสียงคนแก่บ่นพึมพำ หนูแอบมองผ่านมุ้งลวด เห็นเงาดำทะมึนของรถยนต์คันเก่า ๆ ที่ลุงบุญ 'รับซื้อรถยนต์' มาจอดเรียงราย มันดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่หลับใหล แต่บางครั้งก็เหมือนมันกำลังกระดุกกระดิกได้เอง หนูเคยเห็นไฟหน้ารถกระพริบเองแวบหนึ่ง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ เลย

รอยยิ้มของลุงบุญที่เปลี่ยนไป

ลุงบุญเคยเป็นคนอารมณ์ดี หัวเราะเสียงดัง แต่หลังจากเปิดเพิง 'รับซื้อรถยนต์' รอยยิ้มของลุงก็ดูจะกว้างเกินไป ตาก็แวววาวเป็นพิเศษ เวลาที่ชาวบ้านขับรถคันเก่าผุพังมาให้ ลุงบุญมักจะรีบออกไปต้อนรับด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นเกินเหตุ และเมื่อมีการแลกเปลี่ยนเงินทองกันเรียบร้อยแล้ว คนที่มาขายรถบางคนก็ดูจะโล่งใจอย่างประหลาด เหมือนแบกของหนักอึ้งลงจากบ่าไปได้ แต่บางคนก็ดูว่างเปล่า ไม่มีประกายในดวงตา ราวกับว่าไม่ได้แค่ขายรถยนต์ แต่ขายบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นไปด้วย

คำสาปแห่งเจ้าปู่เหล็กไหล

คุณยายเล่าว่าเพิงของลุงบุญตั้งอยู่บนที่ดินเก่าแก่ ที่เคยเป็นศาลเจ้าปู่เหล็กไหล เจ้าปู่เป็นผีป่าที่ชอบของแข็ง ของมีคม และสิ่งที่เคลื่อนที่ได้ ตอนแรกที่ลุงบุญมาเปิดกิจการ 'รับซื้อรถยนต์' ก็ไม่มีใครคิดอะไรมาก จนกระทั่งเรื่องแปลก ๆ เริ่มขึ้น คุณยายบอกว่าเจ้าปู่เหล็กไหลอาจจะชอบของเล่นใหม่ๆ ที่มีล้อ และเครื่องยนต์เหล่านี้ เจ้าปู่ไม่ได้แค่รับซื้อรถยนต์ แต่เจ้าปู่อาจจะกำลัง 'รับซื้อ' บางสิ่งบางอย่างที่ติดมากับรถยนต์เหล่านั้นด้วย

รอยเท้าเลือนรางบนถนนลูกรัง

วันหนึ่ง หนูเดินผ่านเพิง 'รับซื้อรถยนต์' เห็นรถกระบะสีฟ้าเก่าๆ คันหนึ่งที่เพิ่งมาจอดได้ไม่กี่วัน หายไปแล้ว ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้าย แต่บนพื้นดินมีรอยเท้าขนาดใหญ่ เหมือนรอยเท้าของคนแต่กลับมีเงาเลือนๆ ทาบทับ หนูไม่รู้ว่ามันคือรอยเท้าของใคร หรือของอะไร หนูแค่รู้ว่ามันไม่ใช่รอยเท้าคนธรรมดา และมันมุ่งหน้าไปทางป่าลึก ราวกับว่ารถยนต์คันนั้นไม่ได้ถูกซื้อไปไหนไกล แต่ถูกบางสิ่งบางอย่างนำพาหายเข้าไปในป่า ตามรอยเท้าเลือนรางนั้น.

ทุกวันนี้ หนูโตขึ้น แต่เรื่องราวแปลกๆ รอบเพิง 'รับซื้อรถยนต์' ของลุงบุญก็ยังคงเป็นปริศนาที่อยู่ในใจ แม้รถยนต์สมัยใหม่จะเข้ามาในหมู่บ้านมากขึ้น แต่กลิ่นไอของความลึกลับและความน่าขนลุกยังคงอบอวลอยู่รอบๆ บริเวณนั้น เสมือนว่าตำนานเก่าแก่กับเครื่องจักรสมัยใหม่ได้หลอมรวมกัน และเจ้าปู่เหล็กไหลก็ยังคงเฝ้ารอ 'ของเล่น' ชิ้นใหม่ๆ อยู่เสมอ